"Korkunçluk inanılmaz bir şekilde artmıştı. Her şey birbirine karışmış, karmaşa ve kabuslar insanları sarmıştı. Hayatta kalmaya çalışan her birey, bu korkunçlukla yüzleşmek zorundaydı.Şehirler bomboştu; terk edilmiş binalar ve sokaklar, umutsuzluğun izlerini taşıyordu. Hiçbir şey eskisi gibi değildi. Önceden dolu olan caddeler, şimdi sessizliğin hakimiyeti altındaydı. Gölgelerin, cesetlerin ve yıkıntıların arasında, korku insanları sarıp sarmalamıştı.İnsanların yaşadığı evler ise yaşanmaz bir hale gelmişti. Daha önce neşeli ve sıcak olan evler, şimdi soğuk ve karanlıktı. Camlar paramparça olmuş, duvarlar yer yer yıkılmıştı. İçerisindeki eşyalar, yağmalanmış ya da terk edilmişti. Evlerdeki sessizlik, insanları daha da korkutuyordu.Yaşam alanlarındaki korkunçluk, insanların günlük hayatını da etkilemişti. Yiyecek ve su kaynakları tükenmiş, insanlar açlıkla ve susuzlukla mücadele ediyordu. Hastalıklar kol geziyor, insanların bağışıklık sistemi zayıflamıştı. Ölüm oranları hızla yükseliyordu. Her gün onlarca ceset arasında yaşamaya çalışan insanlar, umutsuzluğa karşı direniyordu.Ancak, bazı insanlar hala umudu kaybetmemişti. Onlar, birbirlerine destek oluyor, birlikte güçlü kalmaya çalışıyorlardı. Korkunçluk karşısında bile cesaretlerini koruyor, dayanışma ruhunu sürdürüyorlardı. Birleşerek karşı koydular, umutsuzluk yerine iyimserlik ve umutla dolu olan geleceğe yürümeye karar verdiler.Belki de bu korkunçluk zamanları bir gün sona erecek, dünya tekrar neşe ve sükunetle dolacak. İnsanlar, korkudan kurtulup yeniden hayatın tadını çıkaracak, güzellikleri keşfetmek için birbirleriyle el ele tutuşacak.Bu korkunçluk dönemi, insanlara dayanıklılık, cesaret ve sevgi kavramlarını öğretmişti. Belki de bu zor zamanların sonunda insanlık daha güçlü ve birleşik bir şekilde yeniden doğacaktı.
